ΘΕΣΣΑΛΙΑ – ΤΡΙΚΑΛΑ (3226 λέξεις)

ΜΥΡΟΦΥΛΛΟ – ΜΟΣΧΟΦΥΤΟ – ΠΟΛΥΝΕΡΙ

Κείμενο - Διαφάνειες: Άγγελος Σινάνης © Φεβρουάριος 2000

Οι διαδρομές στην Νότια Πίνδο παρουσιάζουν μικρές δυσκολίες, αφού σε ένα μεγάλο τμήμα της δεν υπάρχουν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Αυτή η ιδιαιτερότητα του χώρου, κάνει ολόκληρες περιοχές κυριολεκτικά απροσπέλαστες τον χειμώνα και απλώς βατές την άνοιξη και το καλοκαίρι, όχι μόνο στον Ορεινό όγκο Τρικάλων αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. 

Η δύσκολη επικοινωνία των κατοίκων με τις πόλεις έχει βέβαια και διαφορετικές προεκτάσεις από αυτές που είναι δυνατόν να διακρίνει αμέσως ο επισκέπτης. Προεκτάσεις καθόλου ευχάριστες για τους μόνιμους κατοίκους. Αυτή η δυσκολία πρόσβασης όμως, κρύβει τις περισσότερες φορές πραγματικούς θησαυρούς, αντικρίζοντας και αγγίζοντας πράγματα, μιλώντας και αναγνωρίζοντας συμπεριφορές ανθρώπων που σε άλλα μέρη έχουν χαθεί ή έχουν εξοστρακιστεί. Συμπεριφορές και φιλοξενία φυσική, όπως ήταν κάποτε, χωρίς τα πρόσκαιρα φτιασιδώματα της ‘’τουριστικής ανάπτυξης’’.

Όλοι κατά καιρούς έχουμε επισκεφθεί τέτοιους αλώβητους από τον νέο πολιτισμό τόπους. Και κάποια μέρα διαβάζουμε ή βλέπουμε στην t.v. κάποιους που ‘’προτείνουν εξορμήσεις’’ στην ‘’άγνωστη Ελλάδα’’ στην ‘’Παρθένα Πίνδο’’ και σε τόσα άλλα μέρη με εξοργιστικά φραστικά επιχειρήματα. Τότε πρέπει να είμαστε σίγουροι, ότι όταν αντικρίσαμε τον τόπο πριν πέντε ή ακόμα και δέκα χρόνια είμαστε οι πλέον τυχεροί ταξιδιώτες αφού ποτέ πια δεν πρόκειται να είναι ο ίδιος.  Γνωρίζοντας πλέον ότι η όποια ανάπτυξη, δεν γίνεται για να νοιώσουν καλύτερα οι μόνιμοι κάτοικοι του τόπου, αλλά προέκυψε από την ανάγκη απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων και προγραμμάτων μόνο, καταλήγοντας σε απαξίωση, εγκατάλειψη και λησμονιά όσων υπήρχαν.

Σε τέτοια περιοχή της Νότιας Πίνδου είναι η προτεινόμενη διαδρομή. Η πρόσβαση είναι εύκολη από: α) Τρίκαλα – Πύλη – Στουρναρέικα (Δήμος Πινδαίων) και συνέχεια στον δρόμο προς Μεσοχώρα, β) Τρίκαλα – Πύλη – Ελάτη – Γαρδίκι  (Δήμος Αιθίκων) και συνέχεια στον χωματόδρομο Παλαιοχώρι – Αρματωλικό. Πρώτη στάση για ανασυγκρότηση και για τις δύο γίνεται στο καφενεδάκι του Απόστολου στο Βαθύρεμα.

Προτιμώντας για λόγους επικείμενης ‘’εξαφάνισης’’, που θα δούμε παρακάτω, τη δεύτερη διαδρομή, μπαίνουμε στον Ορεινό χώρο από την ελλειπτική γέφυρα Αλεξίου κοντά στο Γαρδίκι. Πάνω στον βράχο!! η ‘’σήμανση’’ είναι ξεκάθαρη -  Άρτα - με κόκκινο σπρέι, ακολουθείστε την ‘’πινακίδα’’ και περάστε πάνω από την  ελλειπτική γέφυρα Αλεξίου, ακολουθώντας τον χωματόδρομο και περνώντας στα δεξιά σας την έρημη σήμερα - αλλά πάντα αξιοπρόσεκτη - Ι. Μ. Ανταποδόσεως Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το εγκαταλειμμένο σήμερα μοναστήρι στο συναντάτε ένα χλμ δεξιά μετά την ελλειπτική γέφυρα και αφήνοντας τον ‘’κεντρικό δρόμο’’, στο τέλος του χωματόδρομου. Σύμφωνα με μαρτυρίες κτίσθηκε το 1830. Το 1964 ο μοναχός Ιωάσαφ από την Καλαμπάκα ανακαινίζοντάς τα κελιά πρόσθεσε μαγειρικά σκεύη, κρεβάτια, κουβέρτες και λοιπά χρειώδη, όμως τελικά δεν κατόρθωσε να αποφυγή την ερήμωση. Η Μονή εορτάζει με μεγάλο πανηγύρι στις 15 Αυγούστου. 

Σε 17 χλμ χωματόδρομου (Enduro ή 4x4 κατά προτίμηση) με νεροφαγώματα, ανάμεσα από ρέματα και λακκούβες, με εκπληκτική θέα όμως στον Αχελώο και σε παλιά πετρόχτιστα σπίτια, σε ρεματιές, φτάνετε στην Μεσοχώρα μέσω Αρματολικού, περνώντας την πέτρινη ‘’καμάρα’’ της Μεσοχώρας που στέκει ακόμη εκεί με αξιοθαύμαστη αντοχή. Η ΔΕΗ δεν μπορούσε να κατασκευάσει κάποια σιδερένια γέφυρα, και όσα χρόνια διαρκούσαν τα έργα για την κατασκευή του φράγματος, τα τεράστιου όγκου και βάρους μηχανήματα, περνούσαν πάνω !! από την παλιά παραδοσιακή πέτρινη γέφυρα της Μεσοχώρας κτισμένη το 1894, με πρωτομάστορα τον Κώστα Μπέκα. Από τους κραδασμούς το γεφύρι δεν άντεξε και βρίσκετε στα όρια της κατάρρευσης, πράγμα που δεν σημαίνει και πολλά για τους κατασκευαστές μια που και αυτό το μνημείο θα κατακλυσθεί!! σε λίγα χρόνια από την δημιουργία της λίμνης. Μιας λίμνης που θα εκτείνεται σε όλη την διαδρομή που περάσατε έως πίσω στην ελλειπτική γέφυρα Αλεξίου. 

Κεφαλοχώρι της περιοχής η Μεσοχώρα, βρίσκεται στην κοιλάδα του Άνω Αχελώου, και περιτριγυρίζεται από τα βουνά Τζουμέρκα, το Αυγό, το Ξηροβούνι, την Λέουσα, και τον Αλαμάνο. Το κεφαλοχώρι έχει μαγαζιά, ξενοδοχείο, καφενεία, ψησταριές, και αποδεικνύεται ωραίος τόπος για ξεκούραση, και γνωριμία με τα γύρω χωριά (και είναι πολλά). Στο κοντινό παρελθόν το τετραθέσιο!! δημοτικό και το γυμνάσιο είχε 170 και 40 μαθητές. Τώρα δεν υπερβαίνουν τους 12 αντίστοιχα και στα δύο εκπαιδευτικά ιδρύματα. 

Η πανέμορφη, τουλάχιστον από την Δυτική μεριά, Μεσοχώρα προσπαθεί να συνέλθει από την εκτροπή της λογικής, του Αχελώου, και των αποζημιώσεων ψυχής. Το τεράστιο φράγμα ύψους 150 μ έχει ολοκληρωθεί, αλλοιώνοντας όλη την περιοχή. Εκτάσεις ολόκληρες αποψιλώθηκαν, πολλά ιστορικά μνημεία τις ευρύτερης περιοχής έως και την Συκιά που κατασκευάζεται αντίστοιχο έργο στο μέλλον θα κατακλυστούν. H οπτική αποτύπωση, μελέτη, και φωτογράφηση των μνημείων που θα κατακλυσθούν υπάρχει, και λέγεται ότι θα δημιουργηθεί μουσείο στην Μεσοχώρα ή στην Πύλη για την έκθεση και φύλαξή τους. Τα ίδια έλεγαν στους κατοίκους περιφερειακά της λίμνης Κρεμαστών, και όπου αλλού έγιναν φαραωνικά έργα, αλλά το μουσείο δεν έγινε ποτέ. 

Τα συνθήματα στους τοίχους του χωριού είναι περισσότερο εύγλωττα, αντιληπτά, και δείχνουν ξεκάθαρα την άποψη των απλών ανθρώπων, που ζούσαν και καλλιεργούσαν εδώ και χρόνια το βιός τους ήσυχοι, έως ότου το κράτος αποφάσισε να...ενδιαφερθεί. Πραγματικά είναι ευκαιρία για μια περιήγηση στην περιοχή, μια που ότι αντικρίσετε δεν θα το ξαναδείτε σε αυτή τη μορφή.

Συνεχίζοντας από τον κεντρικό δρόμο Μεσοχώρα – Βαθύρεμα βρίσκετε (λίγο πριν το χωριό και το καφενείο του Απόστολου, δεξιά) την διασταύρωση, που από τον καινούριο δρόμο οδηγεί στο Μοσχόφυτο (Κουρνέσι) σε υψόμετρο 810μ, καλοκαιρινό πληθυσμό τριακόσια περίπου άτομα, και χειμωνιάτικο είκοσι που ασχολείται κυρίως με την κτηνοτροφία. Για την ωραία θέα του χωριού, και τους απότομους γκρεμούς, προτιμήστε τον παλιό χωματόδρομο που βγάζει σχεδόν στην πλατεία του χωριού. 

Κέντρο της ζωής στο Βαθύρεμα είναι το καφενείο του Λεωνίδα και της Βαρβάρας Κούτσικου. Δύο ανθρώπων που μένουν όλο το χρόνο στο χωριό, γνωρίζουν σαν την τσέπη τους τον χώρο, δίνουν ότι πληροφορία χρειάζεται για περιήγηση. Γύρω του υπάρχουν πολλές ωραίες μοτο – διαδρομές, όμως και χωμάτινη και  σπάνιας άγριας ομορφιάς,είναι Πλατανάκια - Ορεινή, (συνοικισμοί του Μοσχόφυτου) προς Σπίτια - Μεσοχώρα. Με τα πόδια, κατεβείτε στο ποτάμι για να στήσετε σκηνή και για ψάρεμα ή ανεβείτε στην Αγία Παρασκευή με την καταπληκτική θέα ολόγυρα και στις κορφές Λέουσα & Ξεροβούνι. Αν βρεθείτε καλοκαίρι, υπάρχουν διήμερα πανηγύρια στις 20 Ιουλίου του Προφήτη Ηλία, και της Αγίας Παρασκευής μέσα στο χωριό στις 26 Ιουλίου.

Συνεχίζοντας την διαδρομή, περνάτε τον μικρό οικισμό της Λεπτοκαρυάς (συνοικισμός του Μοσχόφυτου) φτάνοντας στην μικρή διασταύρωση για Βαλκάνο. Δίπλα από την νέα τσιμεντένια γέφυρα στο ποτάμι, (που μπορεί να στήσετε σκηνή) υπήρχε το παλιό πέτρινο παραδοσιακό γεφύρι, που κάποτε εξυπηρετούσε τις ανάγκες επικοινωνίας, μεταφοράς αγαθών και κοπαδιών, ενώνοντας όχι μόνο το Βαλκάνο με τις μεγάλες πόλεις, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Αργιθέας και των Αγράφων με αυτές. Δεν είναι γνωστό πότε κτίστηκε ούτε υπάρχει αναφορά κτητορικής επιγραφής, έπεσε όμως το 1950 αφήνοντας σαν ανάμνηση της ύπαρξής του το δεξιό βάθρο. Το Βαλκάνο είναι ένα ήσυχο μικρό χωριό κτηνοτρόφων και μικροκαλλιεργητών με πολύ όμορφα παλιά πετρόχτιστα σπίτια.

Απ’ το Βαλκάνο όμως, ξεκινούν μερικές από τις ομορφότερες καλοκαιρινές διαδρομές με κατεύθυνση τα χωριά Ελληνικά, που τα τελευταία χρόνια έχουν βρεθεί εκατοντάδες αρχαία αντικείμενα από τις αρχαιολογικές έρευνες στο ελληνιστικό νεκροταφείο του κοντινού αρχαίου οικισμού, όπως και σε τμήματα αρχαίου τείχους. Αν συνεχίσετε την οδήγηση, σε λίγο θα σας δοθεί η ευκαιρία να φτάσετε στην Καλή Κώμη το Περιβόλι, και τις Πηγές με την περίφημη Ι. Μ. Σέλτσου και το ιστορικό γεφύρι του Κοράκου, ή την Παλαιοκαρυά και τα Στουρναρέικα μέσα από τον θαυμάσιο Βιότοπο της Κατούνας. Ο μοναδικός στην περιοχή βιότοπος αποτελούσε για χρόνια, λόγω της πιεστικής βόσκησης αιγοπροβάτων, ένα υποβαθμισμένο και διαβρωμένο οικοσύστημα. Οι συνιδιοκτήτες του, έστω την τελευταία στιγμή, θεώρησαν απαραίτητη την εφαρμογή μέτρων σωστής διαχείρισης, ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση. Έτσι, ο δασικός συνεταιρισμός Κατούνας υλοποιεί πλέον πρόγραμμα στα πλαίσια του κανονισμού της Ε. Ε. για την αναβάθμιση και τον εμπλουτισμό της βλάστησης, ώστε σε μερικά χρόνια να δημιουργηθεί και να αναδειχθεί ένα πρότυπο οικολογικό πάρκο. 

Επιστρέφοντας στον κεντρικό χωματόδρομο ξανασυναντάτε τον χείμαρρο Αρέντα, που κάνει την καλύτερη ηχητική παρέα σε όλη την διαδρομή, και συνεχίζετε προς Πολυνέρι (Κοθώνι) σε υψόμετρο 760μ. Λίγο πριν το χωριό αριστερά είναι η πανέμορφη πετρόχτιστη Μονή του 15^Ο Αι. Μεταμόρφωση του Σωτήρα – Παναγία ή Μοναστηράκι για τους ντόπιους. Μεγάλο πανηγύρι στο προαύλιο γίνεται στις 8 Σεπτεμβρίου στην εορτή της Κοίμησης Θεοτόκου. Μπαίνοντας στο χωριό, σας υποδέχονται χαρούμενοι άνθρωποι στα δύο καφενεία. Το ‘’κέντρο’’ που λέμε. Δεξιά σας, το υπερυψωμένο και με ωραία θέα στις κορφές καφενείο του Σωτήρη Πλάβου και αριστερά σας, πάνω στο ‘’δρόμο’’ του αδελφού του, Παναγιώτη Πλάβου. Και το Πολυνέρι, όπως άλλωστε όλα τα χωριά αυτής της διαδρομής που ακολουθεί την ισοϋψή των 700 – 800 μέτρων είναι ερημικά, ειδικά τον βαρύ χειμώνα. 

Οι λίγοι γέροντες και γερόντισσες που παραμένουν δεμένοι με τον τόπο τους φροντίζουν τα χωραφάκια τους, κόβουν ξύλα για να ξεχειμωνιάσουν, και μαζεύονται όλοι τα βράδια του χειμώνα σε αυτά τα καφενεδάκια, που παίζουν και τον ρόλο του παντοπωλείου, ταβέρνας. Είναι λογικό να χαίρονται με τους επισκέπτες. Εδώ γίνεται στις 15 Αυγούστου το μεγάλο πανηγύρι της Παναγίας για τρεις ημέρες, με ντόπιους οργανοπαίκτες και άφθονο τσιπουράκι. Πολύ κοντά (45’ με τα πόδια) μέσα από ένα πανέμορφο δασικό μονοπάτι είναι το παραδοσιακό πέτρινο γεφύρι της Κορανοσίας ή Ελληνικών που και αυτό θα κατακλυστεί από τα νερά της λίμνης που θα δημιουργηθεί από το αντίστοιχο της Μεσοχώρας φράγμα Συκιάς. Ζητήστε από τον κύριο Παναγιώτη να σας καθοδηγήσει, και θα μείνετε έκπληκτοι από την ομορφιά του τοπίου. Τους καλοκαιρινούς μήνες που ζωντανεύει το χωριό μπορείτε να μείνετε (με σκηνές) κοντά στο ποτάμι και να ψαρέψετε.

Η ομορφιά του τοπίου που απλώνεται μπροστά σας είναι μοναδική. Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων 1821-1850 (έκδοση Κοσμαδάκης, Αθήνα), ο Κασομούλης έγραψε για την περιοχή μετά την Επανάσταση του 1821: «Αυτό το χωριό ευρίσκεται πλησίον του Άσπρου, και τον χειμώνα ασφαλίζεται από τον ποταμόν, το Δε καλοκαίρι μόνον από τους πόρους δύναται να διαβή κανείς διά να το επισκευθεί. Έχει σύνορον αντίκρυ το Ραντοβύζι και τα Τζιομέρκα. Περιηγούμενος τα απότομα λιθάρια - βουνά όλα αυτά, τους φάραγγας, ταις σπηλαίς, τα στενά και τα ωραία και άπειρα νερά και δάση, είπα ότι η ελευθερία αληθώς ενυπάρχει αφ’ εαυτού- της εις εκείνα τα μέρη, διότι τοιαύτας χάριτας δεν είχαν όσα βουνά απέρασακαι είδα έως τότες». 

Ο δρόμος Μοσχόφυτο – Μυρόφυλλο με εξαίρεση ορισμένα σημεία δεκάδων μέτρων το καθένα, παραμένει ουσιαστικά χωρίς καμία βελτίωση από τότε που χαράχθηκε (αν χαράχθηκε ποτέ) και φτιάχτηκε. Σας φέρνει όμως στα 840 μέτρα υψόμετρο στο Μυρόφυλλο (Μυρόκοβο), που διαθέτει μεγάλη πλατεία για τα γλέντια και τις εκδηλώσεις δίπλα από την ωραία Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ιστορικό πετρόχτιστο Δημοτικό σχολείο, καφενεία και ταβέρνες – ψησταριές, γραφείο ΕΛ.ΤΑ, και γενικά έναν άλλο αέρα. Η οικονομία σε όλα τα χωριά που περάσατε σε ολόκληρη την ορεινή περιοχή που θα γνωρίσετε, στηρίζεται αποκλειστικά στα μικρά χωραφάκια και την κτηνοτροφία. 

Το λεωφορείο, η πολυπόθητη ‘’συγκοινωνία’’ έφτασε εδώ μετά από αγωνιώδεις, συνεχείς προσπάθειες χρόνων και έντονη κινητικότητα της διοίκησης το 1982!! με καθυστέρηση βέβαια, ξεκούραστα όμως, αφού πλέον δεν είχε και πολλούς να μεταφέρει. Το Μυρόφυλλο φαίνεται ότι ήταν – κάποτε τουλάχιστον – οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο αυτής της απομονωμένης περιοχής. Η ανοδική του πορεία σταμάτησε με τις κατολισθήσεις του 1963 και τον σεισμό του 1967. Πολλοί κάτοικοι τότε έφυγαν στα μεγάλα αστικά κέντρα ή μετανάστευσαν. Σταδιακά ο τόπος μαράζωσε, τα μονοπάτια κλείσανε, ο δρόμος χαλάει ή κλείνει συνεχώς από τα χιόνια και τον πάγο, ελάχιστοι κάτοικοι μένουν τον χειμώνα, και σιγά – σιγά μετατράπηκε σε χωριό για καλοκαιρινές διακοπές. Σήμερα πια, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη όπως άλλωστε σε όλα τα ορεινά και δύσβατα μέρη της πατρίδας μας. Μια διαπίστωση που στεναχωρεί ιδιαίτερα αφού υπήρχαν φοβερά περιθώρια ανάπτυξης ολόκληρων αυτών των περιοχών, χωρίς όμως η διοίκηση να λάβει κάποιο μέτρο άξιο αναφοράς για την συγκράτηση των κατοίκων στη γενέτειρά τους.  

Στα καφενεία- ψησταριές του χωριού οι κάτοικοι θα σας φιλέψουν θαυμάσιας ποιότητας προϊόντα ταξιδεύοντάς σας στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον. Θα ακούσετε δεκάδες θρύλους, για την Ιερά Μονή, και την γύρω περιοχή και όλα αυτά που πρόκειται να ποντιστούν. Μαζί με την Μονή, περίφημα πέτρινα τοξωτά γεφύρια, πλήθος νερόμυλων, και ανυπολόγιστης αξίας πολιτιστική κληρονομιά θα χαθεί, εκτός αν υλοποιηθεί η μελέτη για την διάσωσή του, που συνέταξαν ειδικά για το σημαντικό μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου, ο Σύλλογος απόδημων Μυροφυλλιτών μαζί με  το Σύλλογο Φίλων της Ιεράς Μονής, και το τοπικό Εκκλησιαστικό συμβούλιο.  Όλα αυτά βέβαια αφού σας ‘’ανακρίνουν’’ ή σας προτείνουν κάποιο ιδιόρρυθμο ‘’συνεταιρισμό’’. Μην παραξενευτείτε, αν και είναι δύσκολο, αφού σε όλα τα χωριά μετά την Μεσοχώρα σας λένε το ίδιο. 

Οι άνθρωποι στην περιοχή είναι ‘’δύσκολοι’’. Δύσκολα μιλούν ανοιχτά, δύσκολα προκαλούν την μνήμη τους, ακόμη και να έχουν δει τον συνομιλητή τους πολλές φορές. Δεν μιλούν ‘’ανοιχτά’’ αφού έχουν την εντύπωση ότι αυτά που γνωρίζουν δεν έχουν καμία αξία και δεν ενδιαφέρουν κανένα. Είναι παράξενο να τους πείσεις ότι θέλεις να δεις το πέτρινο γεφύρι στα Ελληνικά (της Κορανοσίας) να περπατήσεις ή να ψαρέψεις στο ποτάμι, χωρίς να περάσει από το μυαλό τους ότι ψάχνεις για λίρες. Είναι ο τόπος έτσι, χωρίς πληροφόρηση, και με κάποια αβεβαιότητα. Ήταν και οι παλιατζήδες, γυρολόγοι που μάζεψαν – αφάνισαν - κυριολεκτικά, την κατάλληλη στιγμή όλα τα χρηστικά αντικείμενα της αγροτικής ζωής, τα μπαούλα με τις φορεσιές και τις προίκες, αφήνοντας τον τόπο γυμνό από τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής και τελικά από μνήμη.

Είναι και το χωριό Μεσούντα απέναντι από το Μυρόφυλλο και η χαράδρα του Φάγγου - επειδή εκεί αυτοκτόνησε ο Άρης Βελουχιώτης - οι κάτοικοι των γύρω περιοχών νομίζουν ότι ήρθατε με χάρτη ή σχεδιάγραμμα για να βρείτε τους .... θησαυρούς ή τις χρυσές λίρες του  Άρη. Έτσι είναι ο τόπος, έτσι τον δεχόμαστε, και τον ταξιδεύουμε.

Αφού γνωρισθείτε και σας φιλέψουν γνήσιο τσιπουράκι αφεθείτε για ώρες ή μέρες στην μαγεία των σπάνιων διαδρομών στον τόπο, και το χρόνο, ζήστε την αυθεντική περιήγηση που προσφέρει απλόχερα ο ορεινός όγκος και γνωρίστε από κοντά τους παραδοσιακούς οικισμούς και τον γνήσιο ανθρώπινο παράγοντα, που ειδικά σ’ αυτά τα μέρη ζει, επιβιώνει, και εν τέλει αναπτύσσεται στους δικούς του ρυθμούς, μόνος και αυτάρκης, με τις ιδιαιτερότητές του σίγουρα όμως μακριά από συμφέροντα, συμφωνίες & σύμφωνα.

Σε 2.5 χλμ από το χωριό κοντά σ’ έναν ξεροχείμαρο, ανάμεσα στα πλατάνια, ξεπροβάλει το ιστορικό, φρουριακής κατασκευής μοναστηριακό συγκρότημα του Αγίου Γεωργίου (16^ος Αι - 18^ος Αι). Αξίζει πραγματικά να κάνετε τη μικρή παράκαμψη και να επισκεφθείτε αυτό το μοναστήρι που έχει διασώσει πολλούς από τους θησαυρούς του, και αναμφίβολα διαθέτει βαρύ παρελθόν. Η παράδοση αναφέρει ότι το έκτισε η φιλική εταιρεία ώστε να χρησιμοποιηθεί τον κατάλληλο καιρό για καταφύγιο πολεμιστών της επανάστασης του 1821. Τέσσερις φορές διαφορετικοί κατακτητές (Γερμανοί οι τελευταίοι) το κατέστρεψαν ή το έκαψαν,  χωρίς όμως να υπολογίσουν τους πείσμονες μοναχούς - με τελευταίο τον πατέρα Κοσμά - που με την βοήθεια των ‘’πλουσίων’’ οικογενειών της περιοχής, το ξανάκτιζαν από την αρχή καλύτερο. 

Το συγκρότημα αποτελείται από τρεις εκκλησίες και άλλα κτίσματα πρόσφατα αναστηλωμένα. Δεν είναι εξακριβωμένη με ακρίβεια η κτίση της μονής, υπήρχε όμως πριν το 1618 που κάηκε η εκκλησία της Παναγίας. Το 1618 κτίστηκε το παρεκκλήσι των Ταξιαρχών και το 1815 η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Θαυμάσιες τοιχογραφίες με λαμπρά χρώματα σε όλες τις κλίμακες, κοσμούν όλους τους εξωτερικούς χώρους. 

Σε όλες αυτές τις προτεινόμενες ορεινές διαδρομές, οι κατάφυτες από οξιές και έλατα πλαγιές, οι συνεχείς εναλλαγές του τοπίου, τα δεκάδες ρυάκια, που σας συνοδεύουν, κάνουν την εμπειρία μαγευτική. Τα χωριά  πνιγμένα κυριολεκτικά στο πράσινο, με τους κατοίκους στις καθημερινές δουλειές τους, παράγοντας μοναδικά σε γεύση και ποιότητα, γαλακτοκομικά – τυροκομικά προϊόντα, μήλα, καρύδια.

Αυτό το οδοιπορικό έχει μια παράξενη μοναδικότητα και μια ευρύτερη σημασία, όχι μόνο για την ανυπέρβλητη ομορφιά του τοπίου ή για την λίμνη που θα δημιουργηθεί, αλλά για ένα ευρύ φάσμα διοικητικών αντιλήψεων σε συνδυασμό με τον τρόπο που παίρνονται αποφάσεις και υλοποιούνται έργα υποδομής, καθοριστικά για την ζωή της ορεινής Ελλάδας. Έργα που πλέον, ‘’φεύγουν’’ από την στενή αντίληψη που έχουμε όλοι για αυτά, και πηγαίνοντας παραπέρα φιλοδοξούν, κατά την διοίκηση, να αποτελέσουν ιστορία για τον τόπο.

Αυτό που τις περισσότερες φορές προβληματίζει τον περιηγητή όπου και να κοιτάξει στην χώρα μας, είναι ότι η διοίκηση δεν μπορεί να βρει έναν μέσο όρο, καταλήγοντας πάντοτε στην ασχήμια. Η Ελλάδα μας, είναι η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα που επιμελώς αγνοεί & αδιαφορεί, για τον άνθρωπο, για τα μοναδικά ανεπανάληπτα, μνημεία της. Αποκαλύπτεται και αποδεικνύεται εύκολα αφού στην ορεινή Ελλάδα βρίσκει κανείς όλο και συχνότερα ή εγκαταλειμμένους από τον ανθρώπινο παράγοντα οικισμούς ή ανθρώπους βυθισμένους στην ανέχεια. Εξαίρεση - με την ίδια άσχημη κατάληξη - αποτελεί η Μεσοχώρα, το Μυρόφυλλο, και ολόκληρη η περιοχή που δημιουργούνται τα δύο φράγματα, και έργα εκτροπής. Η διοίκηση έδειξε το πρόσωπο της, το ενδιαφέρον της και για τον άνθρωπο, καταστρέφοντας, μολύνοντας, εξοντώνοντας, το περιβάλλον που χρόνια ζούσε, και για τα μνημεία της βουλιάζοντάς τα. Και οι δύο όψεις είναι άσχημες. 

Όσοι περιηγητές επισκεφθούν την περιοχή, θαυμάζοντας την ανέγγιχτη φύση με τα καθαρά νερά των πηγών και των χειμάρρων, τα ωραία παραποτάμια δάση από πλατάνια, τα πυκνά δάση ελάτης, οξιάς, πεύκου, βελανιδιάς και σφένδαμου, είναι βέβαιο ότι θα δουν πράγματα που για χρόνια θα ζουν στην μνήμη τους σαν ένα γλυκό παραμύθι και σαν μια αδιόρατη θλίψη για κάτι που έφυγε. 

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ιδέα & υλοποίηση μορφής: Άγγελος Σινάνης

ΔΙΑΜΟΝΗ: Μεσοχώρα: Αχελώος / 0434 31223, 31490, Στουρναρέικα: Ζαμπάκας / 0434-93000, Γαρδίκι: Κάκιας / 0434 96203, 96146, 0431 39794, Βουλγαρέλι: ‘’Βίλα Σοφία’’ / 0685 22713, 22735, ‘’Γαλήνη’’ / 0685 22135, ‘’Αρχόντω’’ / 0685 22380, ‘’Κωστηλάτα’’ / 0685 22248, Τάσιος Κωνσταντίνος 0685 22254. Κάμπινγκ: Στα ερημοκλήσια στο προαύλιο, σε ωραία παραποτάμια σημεία, και σε όποια ωραία τοποθεσία επιλέξετε. Φεύγοντας όμως μην αφήσετε σκουπίδια.

ΦΑΓΗΤΟ: Η περιοχή ξεχωρίζει με τα μοναδικά μικρά καφενεδάκια που προσφέρουν ντόπια λουκάνικα, τηγανιά, ομελέτα, σαλατικά απ’ τον κήπο, και αγνά γαλακτοκομικά προϊόντα. Στουρναρέϊκα 0434 93430 ‘’Το Ψάρρο’’ Γεωργία Αδάμου, Μεσοχώρα 0434 31150 ‘’Πράσινη Γωνιά’’, 0434 31224 Γκάνια Αγγελική, Βαθύρεμα 0434 31201 Κούτσικος Απόστολος, Μοσχόφυτο + ύπνος 0434 31272 Λεωνίδας ή Βαρβάρα Κούτσικου, Πολυνέρι 0434 31140, 31265, Πλαβός Παναγιώτης & Πλαβός Σωτήρης, Μυρόφυλλο 0434 98270 Χρήστος Καρακίτσιος, Δεύτερο καφενείο δίπλα από την πλατεία με βιβλία για την περιοχή 0434 98231 Παπαγεωργίου Χρήστος, Μεσούντα 0685 24021.

ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ: Κοινότητα Μυρόφυλου: 0434-98274, Δήμος Πινδαίων: 0434-31218, Δήμος Αιθίκων: 0434 71210 - 71293. Αστυνομία: 0434 31220, Α’ Βοήθειες Πύλη : 0434 31219, 22222, 24333, Α’ Βοήθειες : Βουλγαρέλι 0658-22584.  Συνεργεία - Βουλκανιζατέρ: Moto Mexis 0445 43091 Μουζάκι, Τζανής Βασίλειος 0434 22008 Πύλη, Παπατζημόπουλος Αθανάσιος Πατριάρχου Δημητρίου 28 Καλαμπάκα Τηλ 0432 25262, Καπρανάς Λάζαρος Τρικάλων 81 Καλαμπάκα Τηλ 0432 23038. 

ΠΡΟΣΒΑΣΗ: Από Αθήνα Ε-75 έως Λαμία, και μετά Ε-65 έως Καρδίτσα, Τρίκαλα, και μετά ο επαρχιακός Νο 30 προς Πύλη, Στουρναρέικα σύνολο 360 χλμ. Από Θεσσαλονίκη Ε-75 έως Λάρισα όπου, ο Ε-92 οδηγεί στα Τρίκαλα, Πύλη, Στουρναρέικα 254 χλμ.

ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΑ: Στην ορεινή περιοχή που αναφέρεται η πρόταση δεν υπάρχει κανένα. Γεμίστε στην Πύλη Τρικάλων που  υπάρχουν τέσσερα, ή στο τελευταίο στα Στουρναρέικα ELIN OIL, Επίσης σημειώστε τον σημαντικό Μαμιδάκη και την SHELL, στο Αθαμάνιο Τζουμέρκων.

ΧΑΡΤΕΣ: Πολύ καλός είναι ο νέος (έκδοση 1999 ) Αναλυτικός Χάρτης Ορεινού Χώρου Τρικάλων σε κλίμακα 1 : 100.000. Υπάρχει στην Ελάτη στο κατάστημα ‘’το λίκνο’’ και στέλνεται αντικαταβολή 0434 71826. Μεγάλη ακρίβεια για περιπατητές, (σε αναμονή των εκδόσεων ΑΝΑΒΑΣΗ) είναι της Γ.Υ.Σ. Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, Πεδίον Άρεως/ 01 8842811. Αγοράστε 2 φύλλα 1: 50.000, Καστανέα, Μυρόφυλλο.

ΛΕΣΧΕΣ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ: ΜΟ.ΛΕ.Τ. / Ομήρου 6 - 42100 - Τρίκαλα. Τηλ 0431 72424, Fax 70651. Σύλλογος Έλληνες Περιηγητές / Ελάτη Τρικάλων - Τ. Κ. 420 32 - Πύλη - Τηλ - Fax 0434  71826.

Περισσότερες πληροφορίες για Μυρόφυλο – Μοσχόφυτο – Πολυνέρι Τρικάλων αντλήστε από την ενδεικτική Βιβλιογραφία – Αρθρογραφία:

Τρίκαλα - Καλαμπάκα - Πίνδος / Θεόδωρου Νημά / Θεσσαλονίκη 1987.
Το Μυρόφυλλο Τρικάλων / Δημήτρης Ράπτης /  Άρτα 1994.
Μεσοχώρα / Κώστας Μπαρούτας / Ηρόδοτος 1998.
Αναλυτικός Οδικός Χάρτης Ορεινού Χώρου Τρικάλων / Α. Σινάνης – Σ. Κούλιου / Έλλα / Λάρισα 1999.