EDITORIAL Τόμου Η’ 2006 (750 λέξεις)

Ταξίδι και μοτοσυκλέτα

Η μοτοσυκλέτα. Ένα μέσον με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από κάθε άλλο, που όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι το ‘’γνωρίζουμε’’ καλά. Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά αυτή η εκδοχή πλησιάζει στην αλήθεια. Πάντοτε υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω μάθησης – βελτίωσης – κατανόησης των λειτουργιών.

Είναι εύκολο να περιγράψω την ευδαιμονία που προσφέρει η οδήγησή της, γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από όσους μας διαβάζουν είναι, ήδη, μοτοσυκλετιστές. Η μοτοσυκλέτα στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια εργαλείο μάθησης και εξερεύνησης δύσκολων στην πρόσβαση τόπων. Λόγω της κατασκευής της επιτρέπει να λειτουργούμε όλες μας τις αισθήσεις μέσα στο τοπίο, έχοντας πάντοτε καλύτερη, από ψηλότερα, και από μεγαλύτερη γωνία (180^ο ) θέαση του τόπου και της διαδρομής που ακολουθούμε. 

Από εικαστικής άποψης, αυτό το μέσον μετακίνησης εκτός από αξεπέραστη ευχαρίστηση και ασφάλεια κατά την οδήγηση, μας βοηθάει να αντιλαμβανόμαστε απείρως καλύτερα τα θέματα που παρουσιάζονται από δεκάδες γωνίες λήψης. Σε συνδυασμό με την ευαισθησία του οδηγού – φωτογράφου, δημιουργούνται ανώτερα, μοναδικά πορτραίτα και απεικονίσεις τοπίων, αξεπέραστα σε οπτική, που θεωρούνται, και είναι, μοναδικά, χωρίς να μπορούν να επαναληφθούν από άλλον, ακόμα και να δει το θέμα ή την φωτογραφία ακριβώς γιατί διαφέρει η αντίληψη του χώρου όπως απλόχερα την προσφέρει και τη διαμορφώνει το μέσον. 

Για πείραμα, ταξιδέψτε μια φορά με αυτοκίνητο (λέμε τώρα), και επαναλάβετε την ίδια διαδρομή με μοτοσυκλέτα. Αμέσως θα δείτε ‘’άλλα’’ τοπία, ‘’μεγαλειώδη’’ ορεινά συγκροτήματα, ‘’διαφορετικούς’’ ανθρώπους, ‘’αλλιώτικους’’ δρόμους, πράγμα που φυσικά είναι ‘’μαγική εικόνα’’ και οφείλεται ακριβώς, στη μοτοσυκλέτα και την προσέγγιση που αυτή προσφέρει. 

Εφέτος κλείνω τα τριάντα χρόνια, από την αγορά του πρώτου δικύκλου από τον Αχιλλέα Ξύκη, στον τότε ναό της μοτοσυκλέτας που προσδιοριζόταν, σχεδόν αποκλειστικά, στην οδό Μιχαλακοπούλου. Το κατάστημά του ήταν δίπλα από του αείμνηστου Ζακυνθινού, εκεί που σήμερα είναι ο Αλέκος Ρουσιανίδης. Πέρασαν κιόλας εικοσιένα χρόνια από τότε που ξεκίνησα με την ΛΕΜΟΤ τα πρώτα, καθοριστικά για τη συνέχεια, ταξίδια. Η επιλογή των δύο τροχών, φάνταζε εκείνα τα χρόνια, με τις δυνατότητες των μοτοσυκλετών, την άκαρδη αστυνόμευση, και τους αισχρούς ‘’δρόμους’’, ουτοπία. Παρόλα αυτά εμείς ταξιδεύαμε, σε σπάνιο και πολύτιμο σήμερα, συλλογικό επίπεδο. Βαθμιαία, ‘’ανακάλυψα’’ την απεριόριστη γοητεία που προσφέρουν αυτές οι αναζητήσεις.

Πολύ αργότερα, ήρθε η ώρα των αυστηρών χωματόδρομων και της εύρεσης ξεχασμένων προορισμών, γνωστών περισσότερο σε θαρραλέους πεζοπόρους. Πολλοί από αυτούς τους τόπους βρίσκονται σε μέρη άβατα από οποιοδήποτε όχημα, εκτός της μοτοσυκλέτας. Τότε δόθηκε το έναυσμα για την αξιόπιστη αποκάλυψη όλων αυτών των θησαυρών που κρύβουν με αξιοθαύμαστο ζήλο τα νησιά και τα βουνά της χώρας μας, η βλάστηση, και επίμονα οι κατά τόπους διοικήσεις. Αυτές, δείχνουν να αγνοούν ότι όλα αυτά τα κάποτε διαλάμψαντα χωριά μπορούν να γίνουν προορισμοί έστω για ένα εξειδικευμένο ποσοστό ταξιδιωτών, που προβληματίζεται πλέον με το έτοιμο, πρόχειρο, και κακοσερβιρισμένο ‘’τουριστικό προϊόν’’. Το αποτέλεσμα είναι, ότι μέσω της ανεπαρκούς, λειψής τους γνώσης, αποσιωπούν τις μελέτες και την υπάρχουσα βιβλιογραφία, που την έφτιαξαν άξιοι ερευνητές, απ’ όλη την επιστημονική κοινότητα, έως απλοί άνθρωποι του τόπου. Μετά από αυτό, δεν πρέπει να απορεί κανείς για τον τρόπο που ‘’προβάλλονται’’ αυτοί οι χώροι από τα διάφορα ‘’τουριστικά’’ έντυπα μέσα, που με τη σειρά τους, αδιαφορούν για την υπάρχουσα γνώση και με παράδοξη όσο και διασκεδαστική υπεροψία, αποσιωπούν τόσο την πραγματικότητα, όσο και την έρευνα που έχει προηγηθεί, χρόνια τώρα.

Σε αυτό το σημείο ξεκινά η μακρά, επίπονη και ευρωβόρα διαδικασία τεκμηρίωσης και έκδοσης όλων αυτών των ταξιδιών, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια εξερεύνησης, που συνεχίζεται και στις μέρες μας, ευελπιστώντας στη συνέχειά της και πιθανόν στην ολοκλήρωσή της. 

Η μοναδική στα χρόνια μας προσπάθεια, έχει στόχο να ανατρέψει και να διορθώσει τα κακώς κείμενα σε τόπους που έχουν τη δυνατότητα να ανελιχθούν σε εξαιρετικούς προορισμούς. Αυτός ο δύσκολος αγώνας βρήκε ανταπόκριση και αναγνώριση μόνο από το 0-300 και η συμβολή του τόσο στη διάδοση της έννοιας «ταξιδεύω με μοτοσυκλέτα», όσο και στην έκδοση των «Ταξιδιών στην άλλη Ελλάδα» υπήρξαν καθοριστικές και αξιομνημόνευτες.

Ταξιδεύοντας και αναβοσβήνοντας τα φώτα.

Άγγελος Σινάνης.

Υ/Γ: Στον τόμο Ζ’ ο ‘’δαίμων’’ εισήλθε απρόβλεπτα αλλάζοντας τις λεζάντες στην σελ. 20, όπου ο χάρτης της Ελαφονήσου εμφανίζεται να είναι της γνωστής μας ΑΝΑΒΑΣΗΣ. Όμως ο καλός χάρτης, είναι της εταιρείας ΑΤΡΑΠΟΣ. Επίσης στη σελ, 132, η λεζάντα της ιστορικής Α/Μ φωτογραφίας είναι: Κύθηρα 15 Σεπτεμβρίου 1944. Η ιστορική απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στο Καψάλι. Τα Κύθηρα απελευθερώνονται πρώτα απ’ όλη την Ελλάδα. Φωτογραφία © Μανώλης Σοφίος. Πολλές φορές στο κείμενο ξεφυτρώνουν ερωτηματικά (?) που δίνουν την εντύπωση ότι αναρωτιέμαι. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, είναι θέμα γραμματοσειράς. Τα δικά μου ερωτήματα ξεχωρίζουν από το κλασικό ερωτηματικό (;). Αυτά για την τάξη.