ΚΑΡΔΙΤΣΑ (13425 λέξεις)

ΔΗΜΟΣ ΑΡΓΙΘΕΑΣ

Κείμενο - Διαφάνειες: Άγγελος Σινάνης e – mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

© Οκτώβριος 2008

Ο Θούριος της φύσης ακούγεται δυνατά σε αυτήν την πλούσια πολιτισμικά περιοχή, μια από τις ομορφότερες της χώρας, θεϊκό δώρο για τους ανθρώπους που ζουν εδώ. Η Αργιθέα βρίσκεται στον βόρειο κλάδο των Αγράφων, έναν τόπο που πάντα αποτελούσε την καρδιά της Ελλάδας. Από εδώ περνούσε η πιο σύντομη οδός από την αρχαία Αμβρακία (Άρτα) προς τους αρχαίους Γόμφους (Μουζάκι) και Τρίκκη (Τρίκαλα) που ένωνε τη Δυτική με την Ανατολική Ελλάδα τόσο στην αρχαιότητα, όσο και στη βυζαντινή περίοδο. Αψευδείς μάρτυρες οι αξιόλογοι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία, που είναι πολλά και σημαντικά προκαλώντας το ενδιαφέρον ειδικών επιστημόνων.

Αντικρίζοντάς την στον χάρτη, συνειδητοποιείτε ότι πρόκειται για έναν ορεινό, βραχώδη χώρο που περιβάλλεται από βουνά - θεόρατες κορφές, φαράγγια, ρυάκια, χείμαρρους, ποτάμια. Θαρρείτε είναι αδιάβατα αυτά τα μέρη και πολλές φορές έχετε δίκιο. Αδιάβατα, απρόσιτα, κακοτράχαλα, αιτιολογούν απόλυτα την απεικόνιση, γνωστοποιώντας ταυτόχρονα στους περιηγητές ότι γνωρίζουν να φυλάν καλά τις μνήμες από την ιστορία, και τον πολιτισμό τους. Με μια επιτόπια επίσκεψη όμως, όλα αυτά παραμερίζονται, φωτίζονται από μαγικό φως, ευωδιές από κυδωνιές, ροδιές και αρμπαρόριζα που βρίσκονται σε όλες τις αυλές εμπρός από χαμηλοτάβανα σπίτια που σκύβεις για να μπεις, όπως στις παλιές εκκλησιές ή τα μοναστήρια.

Τότε νιώθετε ότι η Αργιθέα, μπορεί να ζει στη σκιά της αναγνωρίσιμης γειτονικής λίμνης Πλαστήρα και σίγουρα σε ρυθμούς διαφορετικούς, όμως κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις με την πληθωρική παρουσία των μνημείων της, το ιδιαίτερα απόκρημνο ανάγλυφο των βουνών της, το σπάνιο φυσικό κάλλος των φαραγγιών της, την αρμονία της λαϊκής αρχιτεκτονικής και την υπέροχη φιλοξενία των περήφανων κατοίκων της, που ξεδιπλώνεται σαν έκφραση ζωής, στον γενέθλιο τόπο. 

Η γοητεία που ασκεί στον πολύπειρο ταξιδιώτη αυτός ο γεμάτος αντιθέσεις τόπος είναι ιδιαίτερα έντονες και αδιαμφισβήτητες. Η Αργιθέα πάντα μάγευε και συνεχίζει να σαγηνεύει τον ξένο. Πέτρα και ξύλο διατηρούν αλώβητη την αγριάδα του παρελθόντος και της μακραίωνης ιστορίας. Οι εναπομείναντες κάτοικοι φυλάσσουν αναλλοίωτα κοινωνικά και πολιτισμικά στοιχεία σε μια καθημερινότητα που λίγο έχει επηρεαστεί από τις μούσες της γρήγορης, δήθεν κερδοφόρας ‘’ανάπτυξης’’. Άλλωστε, η ανάπτυξη και η ευημερία δεν έφτασε εδώ. Άνθρωποι της γης οι Αργιθεάτες, όπως και οι προπάτορές τους δάμασαν με πενιχρά μέσα τη φύση και τα άγρια βουνά με το μόνο εργαλείο που είχαν σε αφθονία, τον ανθρώπινο μόχθο. Άνοιξαν μονοπάτια με πρωτόγονα μέσα και προσωπική εργασία. Ακόμα και σήμερα που η έλευση τουριστών – περιηγητών γίνεται ολοένα πιο συχνή παραμένουν ευτυχείς στα βουνά και τα βοσκοτόπια τους.

Αυτός, ο πλούσιος πολιτισμικά χώρος, έχει τη δυνατότητα ‘’να ανοίγει τα μάτια’’, σε αυτούς που μπορούν να βλέπουν, δίνοντας στην περιήγηση, διαφορετική οπτική. Το φυσικό πλαίσιο αυτών των ορεινών συγκροτημάτων και οι άνθρωποι, συγχρωτίζονται με τα ‘’επιτεύγματα’’ της εποχής, αλλά, περιέργως πώς, δεν κρατούν τίποτε άλλο, παρά μόνο τα απλοϊκά τα χρήσιμα με βάση τους δικούς τους κώδικες, και, αυτό είναι έκπληξη, την ήπια ανάπτυξη, με σταθερή επιλογή την ύπαρξη υποδομών για τους ίδιους, και τη φιλοξενία για τους επισκέπτες.